Dichterbij: De koorddanseres

Zo hoog mogelijk. Daar voelt ze zich het beste.

De frisse lucht, het mooie uitzicht en het vrije gevoel.

De lucht is blauw. Strakblauw.

En heel ver weg ziet ze een groep vogels een V trekken. Ze ziet ze vliegen, op weg naar een ander oord, naar een langere tijd zon.

“Ik ben ook op weg naar meer zon. Om in ieder geval meer in de zon te staan”. Vandaag moest het maar eens gebeuren.

Het geroezemoes van beneden is niet hoorbaar hier. De vele verdiepingen van dit gebouw kijkt ze ook niet naar beneden. Dat doet ze nooit. Bijgeloof. Nooit in de diepte kijken, want anders grijpt de diepte jou. Ook weet ze dat beneden vele blikken haar volgen. Van mensen die haar liefhebben. Velen kent ze goed. Ze weet ook zeker dat haar collega’s er allemaal tussen staan. Ze kijken uit naar haar aankomende actie. Ze voelt dat ze het graag ook voor hen wil doen. Om te laten zien hoe het werkt: balanceren in de zon.

Nog een slok water en dan een diepe zucht. Zo leerde ze het eens van haar leermeester. Gelukkig vandaag geen circus nummer, vandaag geen koprol, spagaat of salto. Vandaag is het alleen het touw overkomen. Snel strikt ze haar schoenen nogmaals met een dubbele veter, pakt de met magnesium bedekte stok en komt stap voor stap dichterbij het gevlochten touw.

Niet te veel naar links, niet te veel naar rechts, gewicht laag in het bekken en alle rust in de adem. De eerste stap is goud waard, goed staan met haar linkervoet. Duizenden malen repeteerde ze deze woorden in haar hoofd. Om vervolgens haar rechterbeen erbij te trekken en dan met hele lijf het verwelkomen van het eerste zuchtje wind.

Van beneden wordt er alleen gekeken en is het muisstil. Zelfs het verkeer is gestopt met rijden en alleen een tikkend verkeerslicht doet zijn werk en blijft groentijden aanbieden. Iedereen kijkt naar boven. Ze zien haar over het hoge koord lopen, gewoon van het ene naar het andere gebouw.

Zo tegen de mooie helderblauwe lucht aan is het een prachtig gezicht. Nog veel verder weg zijn de vogels te zien die in een strakke V wegtrekken. Toch wordt de aandacht getrokken naar de koorddanseres, naar het touw en de vloeiende beweging die te zien is. Een beetje buigend, van links naar rechts, laverend door de wind. Precies in het midden is er even een kleine hapering. Alsof haar gewicht het touw te veel doet doorzakken. Iedereen houdt de adem in. Maar zij niet. Ze blijft ademen en in de adem zit de beweging. Bewegen betekent balanceren en balans in het lijf is balans in het touw.

En veel later, wanneer het verkeer weer rijdt, het publiek grotendeels is vertrokken en het touw alweer wordt gedemonteerd stapt ze zelf voldaan de straat weer op. Gelukt! Een brede glimlach verschijnt en de armen wijd gespreid: ze hebben op me gewacht.

Jos van Loon, 2022

 

 

[Foto: Beeld ‘Duikstertje’ – Paul de Swaaf]